Reunion: The Aftermath

To all MaScians: HOY! Before you continue reading, gusto ko lang sanang ipaalam sa inyo na maaaring hindi kayo masyadong maka-relate sa entry na ito. Anyway, kung isa kang pasaway then indulge!

~

My instincts tell me that mountains of projects and assignments are needed to be finished before the resume of classes; but it seems that I lack the nerve to start working. I don’t know. I feel like I forgot all the things we have tackled for the past months. So why exert effort on making this entry? Well, as they say, expect the unexpected (connect?) Today, longing and joy visited my ego unexpectedly.

~

Bumulong na naman sa akin ang aking instincts. Ang sabi niya, magtagalog nalang daw muna ako. Hehe.

~

Kung mapapansin niyo, December 31, 2006 na ang date ng entry na ito. Madaling araw ko na kasi ginawa ang post na ito. Eh yung ikukwento ko nga kasi, December 30 nangyari! Ang kulit niyo.

~

So ayun nga. Natutuwa ako dahil after three long years, napagdesisyunan muli ng aking mga kaklase sa elementarya na mag-reunion. Ewan. Oo, gusto ko silang lahat makita. Pero may isa pang side of me na nagsasabing huwag nalang daw ako pumunta dahil hindi pa ako handa. At dahil nga may gera na naman sa loob ng aking bangag na ulo, parang neutral lang ang feeling ko (ngek? may gera tapos neutral?!) Alam niyo na... kasi nga 50% of me says pumunta ako and 50% says huwag akong pumunta, kaya siya neutral.

At dahil nga may gera sa ulo ko, hindi ako nakarating sa napagkasunduang oras (which was supposed to be 10 am) At bukod pa sa gerang aking dinadanas, nahirapan din akong kumbinsihin si Mama due to some unknown reasons, again. But anyway, bumigay rin siya. Haha.

So ayun nga.

Thank God, nakapunta ako sa bahay nina Brenna by just following directions given by her mother. Haha. Hanggaling!

Sige, ipakilala ko muna yung mga present sa reunion.

~

Aia Micah Dioneda

Kung MaScian ka, malamang may chances na kilala mo siya. Hindi ko naman masasabing naninibago ako sa itsura niya considering na ilang beses ko na siyang nakikita sa apat na taon namin sa MaSci. Well, ganoon rin naman ang opinion ng aking mga kaklase - wala raw masyadong nagbago kay Aia. Pumayat lang raw (ng kaunti)

Aibar Rabi Rashad Bibi (?!)

Sa pangalan pa lamang, mahihinuha na Muslim siya. Hehe. Sabi nga ng aming mga guro noong elementarya, mukha raw siyang bumbay. Well, his look and stature when I saw him convinced me na mukha talaga siyang bumbay. Haha. Saka ang lalim na ng boses niya. As usual, joker pa rin siya. Saka nanligaw raw siya lately kay Eunice, pero hindi siya tinanggap. Haha. Marunong na rin siya maggitara!

Desmond Bryan Carrasco (Las Piñas National High School - Main)

Siya nga pala ang ka-loveteam ni Aia noong elementarya. Wala namang nagbago sa itsura niya, pero may girlfriend na siya (aww...) S1 nga raw ang position niya sa CAT eh (well, as if may suspense ang CAT namin...) Tahimik pa rin siya as usual, pero approachable pa rin naman.

Madel Salas (University of Perpetual Help)

Hehe. Hindi ko rin masasabing nagbago yung itsura niya. Pero siyempre, siguradong maraming nababaliw na nilalang sa kanya dahil sa kanyang taglay na kagandahan. Bukod pa roon, mahihinuha rin ang kanyang energy. May topak rin siya. Hehe.. saya nga eh. Player nga siya ngayon ng Volleyball sa school nila eh.

Rose Ann Malijan (Las Piñas East National High School)

Isa pa itong career girl. President kasi siya ngayon ng SSG sa school nila (bigating bata...) As usual, pamatay ang boses niya na sa tingin ko ay alto. Sa tingin ko rin ay wala siya masyadong ipinagbago, dahil nga lagi ko siyang nakikita sa Friendster sa tuwing nag-susurf ang kapatid ko. Magaling ring maggitara at punung-puno ng energy like Madel.

Brenna Bernadette Gratil (St. Joseph Academy)

Itong batang ito, ngayon ko lang ulit nakita. Kaya naman nanibago ako sa itsura niya ngayon - medyo maigsi na ang buhok niya compared noong elementary. As usual, puno pa rin ng humor ang kanyang mga pamatay na hirit. Adik rin sa gitara. Sa bahay niya pala kami nagtipun-tipon.

Jeffrey Fernandez (Las Piñas National High School - Main)

Grabe. Ito ang isa sa mga hindi ko agad namukhaan. Sa pagkakatanda ko kasi, maputing maputi siya dati. Pero ngayon, medyo kayumanggi na siya. Yung nature nga pala ng buhok niya ay katulad ng kay David Chow. Nagkaanim na girlfriends na rin siya. Adik rin sa gitara.

Mhelrick Batadlan (?!)

Itong batang ito ay medyo nahihiyang makihalubilo sa amin. Pero natutuwa ako nang binati niya ako noong ako ay nakarating (hindi ko nga rin siya namukhaan eh, bad me!) Grabe. Mukha na talaga siyang mabait (unlike dati, mukhang masama? haha!)

Rosalianne Valiente (St. Joseph Academy)

Siya naman ay long-haired na ngayon. Tahimik lang siya pero sa tingin ko, tinatago lang niya ang kanyang kulo. May jugjug na rin siya - ilan na kaya ang mga lalaking nagdaan sa kanya? (ang dami kasi niyang pimples eh. haha!)

Nathaniel John Cruz

Ito rin, isa pang MaScian. So ano pang masasabi ko? Ganoon pa rin siya! Hahahaha! Hay naku... dahil sa kanya, medyo may nalaman sila tungkol sa akin, with the help of Aia.

Mark Viñas (Las Piñas East National High School)

Ito ang pamatay. Dati rati, ang taba niya. Imagine Marc Ladaga, ganoon siya kataba dati (hahahahaha... sorry Mr. Ladaga. Hindi po kami close!) Pero ngayon. halos kasing payat ko na siya! Grabe. Bassist ata siya sa kanilang banda.

Mary Eunice Lodripas (Las Piñas National High School - Main)

Hu-waw. Habulin ito ngayon ng lalaki (isa na nga roon si Aibar) Marami nang nanliligaw diyan eh. Pero siyempre, mabait pa rin siya. Kami nga yung madalas na magkausap eh (magkatabi kasi kami noong Grade 6)

~

So ayun. Si Aibar ang may pinakamahabang description ah! Hahaha...

~

So pagkatapos nga noong eating session namin, ni-reminisce namin yung mga past experiences namin. Imagine, six years rin kami nagkasama, kaya naman medyo matagal rin yun. Nagulat nga ako at marami silang natatandaan. Napag-usapan pa nga namin yung isang teacher na itatago ko sa pangalang "Reming"

Naging guro kasi namin ito sa Science noong Grade 4 at Grade 6 (no wonder kung bakit wala kaming alam sa Science. Haha) Ganito palagi ang senaryo sa klase niya:

Reming: (magkakabit muna siya ng mga visual aids. I-expect mong sakop ang buong balckboard sa dami ng kanyang naisulat) Okay class, Today, we are going to discuss about "Tides"

Class: zzzzzzzzzzz.....

After five minutes...

Reming: Alam niyo ba, dalawang beses na akong namatay. Nakita ko na nga si San Pedro sa langit eh...

Class: zzzzzzzzzzz.....

After five minutes...

Reming: Tarantado talaga iyang asawa kong iyan... Ang tagal tagal ko nang naghihirap nang dahil sa gagong iyan! Kung hindi ko lang sana nakilala iyon, mayaman na ako! (sabay hagulgol... then she will burst into tears)

Class: ... ha?

So ayun nga. So much for you to know why Pamplona Elementary School Central has produced a lot of science-inclined students. Haha!

~

So pagkatapos nga ng bonding session namin, nilaro namin yung napakatraditional game na nilalaro namin dati: ang "Kindat-Killer" Grabe. Natawa rin kami kay Jeffrey kasi hindi namin ma-distinguish kung kumikindat ba siya or not (singkit kasi eh. haha) Mayroon naman isang time na kung saan nag-CR si Eunice (katabi ko nga pala siya) Noong dinistribute na yung cards, Killer card yung napunta sa akin. Kaya naman pinagpalit ko yung card namin ni Eunice. Tapos yun pala, Killer din si Eunice! Hahahaha... Kaya nag-join forces kami. Kunwari, inosente kami. Kaya naman at the end of the game, ang naparusahan ay yung mga pulis. Haha!

Pagkatapos noon, biglang dumating ang isa pa naming kaklase na galing pa sa ibayong dagat (Joke! Sa Cavite lang siya.) na si Kirstin. Grabe. Inulanan niya tuloy ako ng intriga about... things. Haha! Pero siyempre, hindi ako nagpatalo. Bigla rin kasing dumating si Jeonard (ang kanyang past...) Hehe. Kaya naman todo pang-aalaska ako sa kanya. Haha. Nagkaroon din pala kami ng vanity session (picture picture!) Pero siyempre, pulubi kaming lahat kaya naman puro cellphones lang ang gamit namin in picture-taking. Nagkaroon din kami ng mga soundtrip sessions dahil nga musically-inclined ang karaniwan sa amin.

At grabe. Nag-darts rin kami. Haha. As usual, maraming muntik matamaan (at puro si Nathaniel ang dahilan) Ang galing nga eh, natamaan ko yung gitna. Haha!

Grabe. Ang bilis nga ng oras. Hindi ko akalaing eight hours na pala ang nakalipas (10am-6pm) Grabe. At para mas humaba pa ang aming bonding session, nilakad namin mula bahay hanggag tricycle terminal. After that, nag-bus kami (kung tutuusin, pwede ang jeep. trip lang)

Sayang nga eh. Ako ang unang bumaba. Sayang naman. Pero okie lang. Grabe. Mamimiss ko rin sila.

Thank you for giving me such set of friends. Rizal. Padolina. Marconi. Linnaeus. Moseley

PESC. MSHS. 'Da best!

Grabe. Salamat talaga. Salamat talaga sa experience na ito. Salamat sa lahat ng mga taong napalapit at nagpahalaga sa akin. Salamat talaga. In return, gagawin ko rin ang lahat upang maipadama sa inyo ang tunay na halaga ng isang kaibigan.

Madrama ba? Haha!

Buti nalang pala at nagpunta ako.

Sige paalam!

Blisters of Boredom

BEWARE: Please kindly take some precautionary measures before you dare continue on reading this entry. May contain some odd doses you might not want to take.

Uh?

Kamusta na blog? Huwalalang. Grabe naman itong buhay kong ito - punung-puno ng suspense. Grabe. Marami talagang nangyari sa akin kaya nga wala akong maikwento sa blog na ito eh. Ironic ba? Haha... ewan. Napakamonotonous ng Christmas namin ngayong taon na ito. Hay... pasensya na talaga Panginoong Diyos (haha... wala lang)

Hmm... gusto ko nga palang batiin ng Hapi Bertdey si Mykol Kwiki (Michaelle Cueco). Hopefully, mabasa niya ito. Pero as far as I know, minsan na lamang siyang mag-internet. Anyway, tatawagan ko kaya siya? Ewan. Masyado ko nang dinodominate ang linya ng telepono. Alam niyo kasi, dial-up lang ang aming internet connection kaya naman once na i-connect ko ito, hindi na makakatawag ang sanlibutan (ipinatanggal na namin ang call-wait so that chances of disconnection could be minimized)

Hay... ako ba ito? Sa pagkakaalam ko, hindi naman ako palakwento. Pero sa bagay, hindi ako makapaniwala na kahit papaano, nagiging makapal na rin ang aking mukha sa pag-eexpress ng aking sarili (through the fuckin' use of this electronically-operated blog? Ewan)

So bakit nga pala gloomy ang Krismas mo, JP? (wow. hu da hell is JP?) Wala lang. Medyo laganap kasi ang atmosphere of war sa aming angkan. Grabe. Sana naman maayos na ito... maybe someday? Balang araw? Kasi naman eh! Bakit kasi nakasanayan ko na ang salitang ito? Ito ata ang dahilan kung bakit natatagalan ang lahat - tulad na lamang ng mga devices na hinahangad ko in the near future (there I go again, bitch)

Hahaha... hanubayan. Bitchy talk. Hehehe... Wala lang. Ayoko nang maging bitchy. Hoy Nini, layasan mo na nga ang aking espirito! Ano ba iyan... ako ba ito? Nababangag na ako. Hindi ko nga alam kung ano ang patutunguhan ng entry na ito eh. Bukod pa riyan, hindi pa ako maka-connect sa YM. Siguro'y sira ang aming disfuctional internet connection.

Hay... hindi rin ako makalabas ng bahay. Ewan. Bawal eh. Ayaw akong payagan ng dalawang elemento: ang aking pagod na katawan at ng aking butihing ina. Hay... ano ba iyan.. what the heck?! Pinapahaba ko lang ata ang entry na ito eh. What a bitchy entry. I hate this. Bitch! BITCH! Ayoko nang magmura ah, bad yun!

Hay...

Marami ba talagang gagawin? Well, tingnan nalang natin sa pagtungtong ng pasukan (at kung dumating man iyon, siguradong bugbog sarado na ang palito kong stature)

At katulad nga ng sinabi ni Gidget, medyo wala akong kwentang kausap these past few days. Well, ganoon talaga ako - bangag na walang magawa sa buhay. Monotonous. Odd. Stereotypical. Ewan. Lame. Engot. Yuck. Ha? Ulitin ko nga...

M - onotonous
O - dd
S - tereotypical
E - wan
L - ame
E - ngot
Y - uck

Ano ba iyan. Out of being in a state of nonsense, nakabuo pa ako ng isang acronym?! Ano ba iyan... (hoy Linnae, baka naman kung anu-ano na naman ang sabihin niyo)

Ano ba iyan. Wala akong kwenta. Hayaan niyo, buburahin ko rin ito kapag dumating ang katinuan ng aking pag-iisip. Wala lang talaga akong magawa.

Well, kamusta naman ang Linnaeus 06? Ang saya naman ng drama nila noong Christmas Eve. Ayan tuloy, they urge me of wanting a new cellphone. Hehe... pero ewan ko. Gusto ko nga ba talaga ng cellphone? Who knows? (siyempre ikaw ang nakakaalam nun, tangingot!)

Hay... umaatake na talaga ang heavy feeling of boredom. Nakakainis. Ano ba iyan. Natuturete na rin ako sa mga kantang paulit-ulit ko na lamang ipinapatugtog. Pagpasensyahan niyo na ah.

Rant post ba itong maituturing? Ewan. Enjoy! Indulge! (indulge your ass, bitch!)

Pasensya na talaga. Hindi na rin ako nakapagbloghop. Haha.

Is this me?

When I Think None, I Speak Much

Ito ang mga panahon sa aking pamumuhay kung saan hindi ko masyadong feel ang energy na magpost sa isang blog, katulad na lamang ng blog na ito na maaaring naclick niyo lamang kung saan-saan. Gayunpaman, alam ko naman na pangkasalukuyan lamang ang nararamdaman kong ito. Alam niyo naman, iba talaga ang naidudulot ng mainit na kilma; ito ang dahilan kung bakit mainitin ang ulo ng karaniwan sa mga Pinoy - tulad ko, tulad mo, tulad nating lahat. At kung iyong mapapansin, nagsisimula na naman akong maging korni.

Well, ganyan talaga ang buhay - minsan nakakatawa, minsan corny, minsan nakakairita, minsan malungkot, minsan nakakadepress at minsan naman ay suicidal. At ayan, inistorbo na naman ako ng aking butihing ina; dahilan kung bakit naputol ang aking flow of thought. At naku, nag-eexist pala ang pariralang "flow of thought" sa aking vocabulary.

Iniisip ko man na wala masyadong nangyari sa aking buhay, hindi rin talaga maiiwasan na mangyari ang mga dapat mangyari. Bago ko pa man ikwento ang mga bagay-bagay, pasensya na kung medyo nalilito kayo sa aking mga pinagsasasabi. Ganyan talaga kapag bangag ang isang bangag (redundancy is in me, again)

Bago pa man sumapit ang Sabado, tinawagan ko na ang aking mga ka-grupo sa Humanities. Ipinagbigay alam ko sa kanila na kami ay magdadaos ng isang pagsasanay ukol sa isang sayaw na hindi pa namin napagkakasunduan kung ano man iyon noong mga oras na iyon. Isa-isa kong tinawagan sina Abe, Dane Marc at Dazelle sa kailaliman ng gabi. Nagpapasamalamt naman ako at pumayag si Abe na kami ay magsanay ng sayaw sa kanilang bahay.

Nang sumapit ang Sabado, sumikat ang araw (korni ko na naman) As usual, na-late na naman ako sa pinagkasunduan naming oras na ala-una ng hapon. Sa kabutihang palad, nakita ko sina Abe at Pia, kasama si Ihris. Nakita ko rin ang iba ko pang mga kaklase tulad na lamang nina Frances, Tam Tam, Clem, Lea at Lorraine sa KFC, habang sila ay kumakain.

Nang kami ay tumungo sa aming butihing eskwela, nakita ko naman ang aking kaklase na si Dazelle, na pawang alas-nuwebe pa naghihintay. Nakita ko rin ang aking butihing kaibigan na si Laurence, na pawang mahaba pa rin ang baba (hindi na dapat sabihin pa), kasama ang kanyang mapagmalasakit na ina na nagngangalang Arlene.

And off we went. Nakadalawang sakay kami bago makarating sa mumunting bahay nina Abe. Kahit papaano naman ay napatunayan kong hindi naman pala ganoon kasungit ang itay ni Abe. Napakamaaalahanin pa nga niya sa kanyang mga panauhin.

Bago kami nagsimulang magformulate ng mga steps, sinalakay muna namin ang kompyuter ni Abe. Grabe, dahil nga sa DSL ang connection nila, naka-experience ako ng isang speed-of-light connection. Haha. Nag-search muna kami sa limewire ng kantang maaring malapatan ng steps at aayon sa uri ng sayaw na napili namin.

At sa wakas, nakahanap rin kami ng kanta makalipas ang isang oras. Ang kanta namin ay "Jailhouse Rock" at ang aming sayaw ay boogie. Haha. Unti-unti kaming nakabuo ng mga steps. At kahit papaano naman, nakarating din sa wakas si Jan at nabuo namin ang steps. Una sa lahat, salamat nga pala mga gadgets ni Abe. Dahil sa kanilang mabilis na connection, nakanood pa kami ng mga Boogie lessons at kung anu-ano pa.

Well, akala ko ba, hindi ako magkukwento. Well, buti na lamang at inistorbo akong muli ng aking ina. Kung hindi, marami pa akong maikukwento, tulad na lamang ng randomized INTRAMS na gaganapin sa December 19-21. Hay naku, nakakainis talaga. Bakit kasi sa Basketball pa ako napunta?! Hay...

Sige, saka ko na lamang iyon ikukwento. Kung saka-sakali mang nakaabot ka sa parteng ito ng entry, salamat sa pagbabasa!

Hala. Nakalimutan ko na yung joke ni Gidget! Haha! Sige sa susunod na entry ko na lamang iyon ipopost. Haha