Arf! Arf!

Love me, love me
Say that you love me
Fool me, fool me
Go on and fool me
Love me, love me
Pretend that you love me
Leave me leave me
Just say that you need me

Wahahaha... ano nga ba ang title ng kantang iyan? Well, pumasok lamang ang kantang ito sa utak ko dahil kay Roland Malic, classmate ko noong 3rd year.

Grabe. Ang landi talaga ng mga tao ngayon. Oo, sobrang landi. Well, oki lang naman sa akin ang kalandian ng mga tao sa aking paligid, especially Linnaeus and Moseley. Wala lang.

Balik natin yung topic dun sa song mentioned above. Grabe, kahit na nakakaaliw yung melody ng kantang ito, masasabi mo pa ring emotional siya when it comes to the lyrics. Wala lang.

Go on and fool me
Love me, love me
Pretend that you love me

Grabe. Wala lang. Bago nga pala kayo magreact, gusto ko lang palang linawin na hindi ako kasali sa domain ng thought ng kantang iyan (naintindihan niyo ba ako? hahaha)

Grabe. Lately, nararamdaman ko na ang ka-GChan ng mga tao sa aking paligid. Ayoko na. Napepressure ako dahil sa kanila. Ayokong nag-aaral at nagpapaka-GC dahil sa pressure. In the first place, hindi ko naman gawain ang mga iyon. Hay...

Ayoko na... pasensya na kung medyo walang kwenta ang post na ito. Pasensya na rin kung medyo mga rants ang nilalaman nito. Wala lang.

Hanggang sa muli, paalam! (yuck, saan ko nga ba narinig itong line na ito... hay naku... T_T )